مارکو والدو

روزي، در شهري، بادي كه از جهتي نامعلوم مي وزيد، هاگهايي با خود آورد و در حاشيه باغچه جدول خياباني، قارچهايي جوانه زد. هيچ كس جز ماركو والدو كه هر روز صبح، درست در همان محل، منتظر اتوبوس مي ايستاد، متوجه روييدن آنها نشد. اين ماركو والدو آدمي بود كه چندان براي زندگي در شهر ساخته نشده بود: چراغهاي راهنما، اعلانها، ويترينها، تابلوهاي نئون و پوسترها كه همه و همه محض جلب توجه مردم است، هرگز نگاهش را كه گويي روي ماسه صحرا مي لغزد به خود جلب نمي كرد. ولي در عوض، برگي نبود كه بر شاخه اي زرد شود يا پري روي سفال شيرواني چسبيده باشد و او متوجه نشود، يا محال بود خرمگسي روي گرده اسبي، لانه موريانه اي درون تكه چوبي و پوست انجيري در پياده رويي، از نظرش مخفي بمانند و او با تعقل در آنها به تغيير فصلها، نيازهاي روح و ضعفهاي وجودش پي نبرد. چاپ اول ۱۳۷۰