غصّه‌ای و قصّه‌ای

ناله‌ها و اشک‌ها و قصه‌های مادر، خواب‌های رنگین و بیداری‌های تلخ، غم‌های سوزنده‌تر از آتش و شادی‌های گریزنده‌تر از دود، و بازی پرهیاهوی زندگی دیگران، اینها ما را می‌ساختند و می‌پرداختند و ما بی‌خبر بودیم. خیال می‌کردیم تماشا می‌کنیم، حال‌آنکه نقاشی می‌کردیم، حکاکی می‌کردیم: روی کاغذ و مرمر روح کوچکمان، تصویرها و نقش‌های آشفته، چیزی از شکنجه، چیزی از حسرت، چیزی از بدبختی. حالا که می‌خواهیم به روحمان نگاه کنیم، چیزی پیدا نیست. می‌بینیم پُر شده، سیاه شده، مسخ شده، از بس لایه‌های چرک و خون و اشک روی آن نشسته، از بس روی آن خط‌های کج‌ومعوج هست. خودمان را گم کردیم، خودمان را به‌باد دادیم. حالا فقط مشق سیاه اجتماعیم.