นิยายเรื่องหนึ่งซึ่งยังไม่ถึงตอนจบ

“เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะเล่าเรื่องโทโมะให้จบ ทั้งเรื่องของโทโมะและเรื่องของพวกเราต่างก็ไร้ตอนจบ ไม่ว่าจะพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ก็ตาม ต่อไปนี้แต่ละวันของผมคือวันที่ได้รู้จักเธอ” ยามบ่ายอบอุ่นในเดือนตุลาคมปีหนึ่ง จู่ ๆ นางาฮาระ โทโมะ ก็ปรากฏตัวที่หน้าบ้านของคางาโนะ มาซาคิจิ นักเขียนนิยายผู้ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมานาน โทโมะคือลูกชายที่เกิดจากความไม่ตั้งใจของมาซาคิจิกับหญิงสาวคนหนึ่งเมื่อ 26 ปีก่อน ลูกชายขอมาอาศัยอยู่ด้วยชั่วคราว โดยไม่ได้บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงของการมาเยือน แต่มาซาคิจิก็ยอมให้โทโมะอยู่ด้วย มาซาคิจิไม่รู้สึกผูกพันกับเลือดเนื้อเชื้อไข อีกทั้งการอยู่คนเดียวมานาน ทำให้เมื่อต้องอยู่ร่วมกับคนอื่น จึงรู้สึกเพียงว่ามีแมวหลงมาอยู่ที่บ้านเท่านั้น ทว่าการได้พูดคุยกับโทโมะทำให้มาซาคิจิเริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับการใช้ชีวิตที่ผ่านมาของตน รวมถึงสิ่งที่ตัวเองคิดและเขียน หากชีวิตของมาซาคิจิเองคือนิยายเรื่องหนึ่งก็ราวกับว่า เขากำลังพบจุดเปลี่ยนสำคัญอีกครั้งในวัย 50 ปี ความสัมพันธ์อันไม่ปกติระหว่างสองพ่อลูกแปลกหน้าจะคลี่คลายและจบลงในทิศทางไหน ในเมื่อแต่ละวันที่ใช้ชีวิตด้วยกัน มาซาคิจิก็ยิ่งพบว่า ลูกไม้ลูกนี้ได้เติบโตห่างไกลจากต้นกำเนิดอย่างเขาเหลือเกิน นิยายครอบครัวที่ชวนให้คุณหันมาใส่ใจคนใกล้ตัว ส่งต่อความปรารถนาดีและและให้ความหวังกับเราอย่างเต็มเปี่ยมว่า ขณะที่เรากำลังใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงลำพัง อาจมีใครสักคนคอยมองอยู่อย่างหวังดี และพร้อมจะโอบอุ้มเราไว้ไม่ให้ร่วงหล่นอยู่ก็เป็นได้