Dankbare kinderen huilen niet

Mieke heeft slechte ogen. Daarom verhuist ze naar een blindeninstituut, een gesloten gemeenschap waar kloosterzusters de scepter zwaaien. Zonder zelfbeklag vertelt Mieke over de strenge regels, het leven van bidden en straffen. Door haar kinderogen gezien krijgen haar belevenissen vaak iets tragikomisch. Tegen de tijd dat de nonnen minder streng worden, heeft Mieke de hoop op een leuker leven opgegeven. Ze wil niet op het internaat blijven, maar daarbuiten voelt ze zich ook niet thuis. Uiteindelijk ziet ze maar één oplossing: ze onderneemt iets waarmee ze alle regels overtreedt.