Je moet dansen op mijn graf

'Hoor eens,' zei hij; hij kwam van het bed naar me toe en liet die gevaarlijke glimlach weer zien. 'Ik wil iets met je afspreken.' 'Okee,' zei ik. 'Ik neem elke gok één keer.' 'Wie van ons twee ook eerder doodgaat, de ander belooft dat hij op zijn graf zal dansen.' Weer die opgetrokken wenkbrauwen. Ik lachte en liep naar de deur. 'Je denkt dat ik maar een geintje maak, hè?' zei hij. Ik draaide me om om hem aan te kijken. Hij stond midden in de kamer. Toen stak hij ineens zijn hand uit. Ik pakte hem, zonder te weten waarom. Zijn greep was zo vast dat ik mijn hand niet gemakkelijk terug kon trekken. 'Hand erop,' zei hij. 'Je bedoelt...' zei ik. 'Als ik eerst doodga dans jij op mijn graf.' 'Hoor eens, B.,' zei ik, 'doe niet zo idioot, zeg.' 'Ik meen het. Hand erop.' 'Jij wordt minstens tachtig.' 'Doe niet zo moeilijk.' We lachten. 'Maar...' zei ik toen hij nog steeds niet losliet, maar zelfs met zijn linkerhand de greep van de rechter versterkte. 'Geen gemaar. Beloof het nou gewoon.'