Wit, niet blank

Aan het begin van het nieuwe millennium woonde Marcia Luyten twee jaar lang in Kigali, de hoofdstad van Rwanda. Toen was Afrika nog 'het verloren continent', tien jaar later heette het 'opkomend' en nu hangt Europa's toekomst af van Afrika; van de vraag of migratie vanuit Afrika beheersbaar wordt. Dichtbij huis en op rondreis leerde Luyten hoe eigen Afrika is. Tegelijkertijd wilden bijna alle jonge mannen er weg, naar Europa. In de opzienbarende levensverhalen van de mensen die ze leerde kennen, schetste ze een caleidoscopisch portret van Afrika dat ook nu nog verrassend actueel is. Niet belast met de 'white man's burden', verlangde Luyten ernaar de bewoners van Afrika gelijkwaardig tegemoet te treden. In Wit, niet blank laat ze zien hoe Afrika volgens zijn eigen logica werkt en dat we er met onze westerse ideeën soms helemaal naast zitten. Speciaal voor deze nieuwe editie schreef ze een nawoord waarin ze terugblikt op haar kennismaking met Afrika, en wat die haar leerde over Nederland en het Westen.