De zeer vermoeide man en de vrouw die hartstochtelijk van bonsai hield

Op een luie zaterdagochtend weerkaatste de spiegel de zon op de keukentafel, zodat ik de krant op het uiterste schaduwhoekje moest leggen om op de bladzijde van de zoekertjes te kunnen lezen: mn zkt vr om vr t strvn. Ik weet niet waarom ik glimlachte, of waarom ik zonder nadenken het bijbehorende telefoonnummer intikte. Niemand nam op. Op het antwoordapparaat hoorde ik een zucht. Niets meer. Ik sprak mijn naam in. Alleen mijn naam. Het klonk wel alsof ik mijn adem inhield.