รุ่งอรุโณทัย 1

อย่า กลัวฉันเลย ฉันพึมพำ เราเป็นของกันและกัน แล้วจู่ๆ ความจริงจากถ้อยคำของฉันก็ก่อให้เกิดความรู้สึกท่วมท้นอย่างรุนแรง ช่วงเวลานี้ช่างสมบูรณ์แบบ ช่างเหมาะเจาะ ไม่มีทางที่จะเคลือบแคลงเป้ฯอื่นไปได้เลย เขาโอบแขนรอบตัวฉัน ตระกองกอดแนบชิด คิมหันฤดูกับเหมันตกาล ฉันรู้สึกราวกับปลายประสาททุกเส้นในร่างได้กลายเป็นขดลวดที่ไหลเวียนด้วย กระแสไฟฟ้าไปแล้ว “ตราบชั่วนิรันดร์” เขารับคำ และดึงตัวเราทั้งสองลงลึกสู่ใต้น้ำอย่างนุ่มนวล