Maznun

Hapishane! Burada duvarlarin yuzu, insan cehreleri kadar asiktir.Tavan direklerin ve duvarlarin uzerinde durmaz, mahkumlarin tepesinde durur. Burada boylar cuce, sozler kisa, umitler basiktir. Hapishane, insan yutan kumsala benzer. Kimbilir kac gonca acilmadan solacak ve kac bas burada apak olacak? Orada zaman, adimlarin mekigine baglanir. Orada mekan bir yataktir. Evet orada herseye zincir vurulur, hersey dort duvar arasinda durur. Lakin .. hayalle iman iki kanat olur, oyle insanlari, oyle diyarlara alir goturur ki, oraya ne savci ulasir, ne gardiyan!... Dindarlarin yolu karakoldan ve mahkemeden gecmekteydi. Bir de hapishane... Nuri de ayni yolda ve ayni noktalarda. Kac cesit suclunun comeldigi su los koseye o da bagdas kurdu, basini ellerine gomup, ne olursa olsun, gibilerden uyumaya calisti. Birden, can sesi siddetiyle baslayip ve yavas yavas kaybolacak sekilde manevi dunyasinda bir feryad MAZNUN! Yuzbinlerin gonlunde taht kuran Hekimoglu Ismail'in bu kiymetli romanini bazan