Część przeklęta. Oraz Ekonomia na miarę wszechświata. Granica użytecznego

Każdy z nas w bezkresnym ruchu wszystkich światów jest jedynie punktem zatrzymania sprzyjającym powtórnej eksplozji. Nasze wyodrębnienie pozwala się zatrzymać, lecz owo zatrzymanie się ma tylko sens zwiększonej intensywności podjętego później ruchu. Odrębne istnienie jest jedynie warunkiem komunikacji odłożonych, lecz wybuchowych. Gdyby istniała wyłącznie niczym nie powstrzymana komunikacja, gdyby nie tworzyły się zaburzenia zapętlające i spowalniające zbyt rwące nurty, niemożliwe byłoby owo zwielokrotnione skupienie się na sobie, jakim jest nasza świadomość. Ten mniej więcej stały porządek rzeczy, pozornie definitywna konstrukcja wyizolowania, niezbędne są dla stworzenia świadomości refleksyjnej. Sam ruch może być poddany refleksji, odbijany jedynie dzięki względnej stałości zwierciadła. Błąd zaczyna się dopiero, gdy ta refleksyjna świadomość traktuje serio krótki czas spoczynku, jakiego udzieliły jej okoliczności. Ten czas spoczynku jest jedynie czasem ładowania. Świadomość jako taka ma sens jedynie, gdy jest komunikowana. Intensywność ruchu komunikacji, kiedy zostaje podjęty, nie zależy wyłącznie od eksplozywnej formy narzuconej przez chwilową przeszkodę wyodrębnienia: zatrzymanie obarcza komunikację głębokim sensem, jaki posiada trwożna świadomość pojedynczego człowieka. Powolna świadomość i śmiertelna trwoga odnajdują się w momentach komunikacji wiążących mnie z bliźnimi. Odnajdują się z największą ostrością, jeśli stawką jest ciche istnienie, jeżeli związane są z nim życie jakiegoś narodu i obecność wszechświata.